Süpermen değildim ama sahiplenmeyi korumayı ve belki de en önemlisi herşeyimi ortaya koyup sevmeyi iyi becermiştim ve belki de hayatta kendime dair yapabildiğim kendimde taşıdığım en önemli beni ben yapan karakterimdi bu yada sahip olduğum kalbin özelliği...
Sevmek...
Kaç yüzyıldır bu kelimeyi duyguyu tarif edecek o kadar çok kitap yazıldı ki...
Tek bir etken değildi sonucu bir türlü belirlenemeyen çok denklemli bir değişkendi belki de...
Kimi için varsayım kimi için yaşamın pınarı...
Hala üzerine birçok söz söylenen sevgi ve aşk...
Ve bizden sonrada söylenecek olan yazılacak olan onca kitap...
Herkes bir kalıbın içine sokma peşinde uğraşında...
Başaramayacağınızı anlamak için mezara girmeyi beklemeyin...
Sevginin tek bir kalıbı vardı bence o da sevdiğinin şeklini almak onun kalıbına sığmak...
İşte o yüzden her arayış sonuçsuz kalacak...
Dokunulan her yeni tende, kokuda, tadına varılan her yeni öpüşte, ilişkide ve her göz temasında...
Kendini özünden daha da uzaklaştıracaksın...
Nedeni ise her nerede kaybetmişsen kendini oraya dönmeye bir daha cesaretin olmayacak ve orada bıraktıklarına elini uzatsanda uzanamayacak olmandır çünkü bunu sadece belli bir olgunluğa erişip gerçekten kendiyle barışık olabilen ender insanlar yapar anca...
Hatalı bir insan ne kadar kaçmak isterse unutmak isterse o kadar daha fazla içine çeker kaybettikleri...
Zaman geçtikten sonra kendimi dinledikten sonra...
Yaşadığım hiçbirşeyden asla pişman olmadığımı itiraf edebilmek güçlendirdi beni...
Ne inanmaktan ne sevmekten ne değer vermekten hiçbirşeyden ama hiçbirşeyden asla pişman değilim...
Yine olsa en baştan yine aynısını yapardım...
Yapılması gerekenleri yapmıştım...
Evi mabedim yaptım hemde hayatımda düzenli kimse olmamasına rağmen...
Kendi başına aileden uzak yalnızlık güzelmiş...
Yatak bazen çok geniş geliyor ama idare ediyorum...
Bazen kendimi duygularını yitirmiş makine gibi hissediyorum...
Elimden geldiğince bunun olmaması için mücadele ediyorum...
O ünlülerin intihar etmelerine şaşanlar var ya ben şaşmıyorum...
İnsanların ilgisi, peşinde koşmaları o kadar sıkıcı bunaltıcı oluyor ki bazen...
Sadece usanıyorsun...
En güzel duygudan bile usandırıyorlar seni...
Dediğim gibi yalnızlık güzelmiş sen kadar olamaz ama...
Hayatta en büyük eksikliğimdi sabırsız olmak...
Önce askerlikte attım bu duyguya dair ilk adımı sırf kadınımı görmek içindi dayanışlarım...
Sonrasında ise...
Hayatımında şimdiye kadar tattığım hastalıkla beraber en büyük en acı üzüntüsünde,
Yani kendimi senden çalmak zorunda kalmaktı bu...
Sabretmek sabretmeyi öğrenmek susmayı kayıtsız kalmayı becerebilmek...
Kalbim hala atıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder